Laat ik eens gek doen dacht ik en ik schreef me in bij Fata Morgana in Frankrijk
Op het kasteel in midden Frankrijk registreerde ik me bij een schone zeemeermin.
Vanuit een boom werd mij de weg gewezen. Het wàs gek.
Opzet en locatie waren leuk, het was gezellig en er werd mooi en fantasierijk gedanst.
Ik had goed contact met de mannelijke dansers.
Maar, met een dikke 30 jaar ouder dan iedereen leek ik haast onzichtbaar voor de dames.
Hadden ze wel het vermoeden dat ik kwam om te dansen?
Een enkeling gaf me de benefit of the doubt. 4 dagen heb ik nauwelijks gedanst.
Dat voelde beroerd. Ik dacht dat alleen oudere dames deze straf boven het hoofd hing, maar, beland tussen de young & beautiful, die alle tangomarathons aflopen, kon ik het schudden.
'Had ik maar kunnen laten zien, dat ik niet zo'n beroerde danser ben', dacht ik.
Maar een bevriende danser, die al meer met dit bijltje had gehakt, haalde me uit de droom:
'Te oud. Vergeet het maar'.
Zijn hippe tangomarathons een fata morgana voor oudere bokken?