Vrouwen lijken een onverzadigbare lust voor schoenen te hebben.
Van Imelda Marcos wordt beweerd dat zij tijdens haar leven meer dan drie duizend paar schoenen had verzameld.
Als tweejarige in de schoenen van mijn grootmoeder
De schoenen van mijn grootmoeder
Als kind mocht ik van mijn grootmoeder haar kleren aantrekken en ik herinner me nog haar lange zijden nachtjaponnen met bandjes en mijn fascinatie voor haar ondergoed, de intrigerende poederdoos, de halskettingen in verschillende vormen en kleuren, maar vooral ook haar schoenen. Mijn kleine blote voeten in donkere ruimtes.
Zo begon het. Wat was de aantrekkingskracht? Misschien was dit een poging om de mysterieuze en verleidelijke wereld van de volwassenen te betreden.
Maar ik ben ook verzot op mijn Uggs
Knuffels
Eenmaal volwassen glijden mijn blote voeten in een ander donker interieur, maar ditmaal in Uggs, met comfortabel warm fleece bekleed. Een streling voor de voeten. Ze voelen hip en modieus, maar, zoals de naam suggereert, zijn ze ook lelijk. Ze zijn gewoon en praktisch, maar ook duur en luxueus. Ze zijn zoveel méér dan laarzen.
Ik droeg ze een keer naar de opera onder een mooie jurk, als een tiener-achtig statement.
Ik wilde mijn Uggs zelfs in bed dragen, alleen zij en mijn blote huid. Ze zijn mijn knuffels als ik op zakenreis ben, ze hebben iets vertrouwds, zo ver van huis.
Toen ik ze kocht, nam ik ze in het vliegtuig mee als handbagage. De vrouwelijke douane zei dat ik de speciale reinigingsspray niet kon meenemen. Ze zag mijn ontsteltenis, lachte en zei: 'Laat mij ze maar even spuiten. Ik weet hoe dat moet. Ik heb drie dochters en ze hebben allemaal Uggs.' De band tussen vrouwen door de geheime passie voor schoenen.
Hier ben ik
Ik herinner me hoe ze aanvoelen, hun geur en kleine onvolkomenheden.
Bourgondische suède laarzen. Bladgroene pumps. Platform-schoenen. Geweven Mexicaanse schoenen met zolen van autobanden. Zwarte nylon laarzen met veel te hoge hakken en, niet te vergeten, de leren flip-flops, die mijn moeder Jezus-schoenen noemde.
Mijn schoenen zijn stuk voor stuk wapens in de strijd om aandacht.
De wereld in, met opgeheven hoofd, in lange schreden of in korte, kittige stappen.
Mensen kijken naar mijn voeten. Ik word opgemerkt. Hier ben ik.
Geen slavin
Op een vrouwenstudies-conferentie, ben ik in formeel gekleed, maar ik draag wel sportschoenen, zwart met zilveren en gouden strepen aan de zijkanten.
'Ik hou van je schoenen,' fluistert iemand.
Ik wil speels zijn, misschien zelfs een beetje ondeugend. Een verstandige feministe die geen slavin is van het vrouwelijke schoonheidsideaal.
Stiletto’s
Ik zou het woord schoenobsessie nooit hebben gebruikt als ik geen tango was gaan dansen. Ik dans niet alleen wekelijks vele uren op dansschoenen. Ik denk aan ze. Ik droom erover. Ik besteed uren om ze te vergelijken en te bewonderen bij de andere dames in salons. Ik heb deelgenomen aan tal van winkel-expedities, met de bedoeling om nog een paar ziel-bevredigende stiletto’s te vinden, wat heeft geleid tot een beschamend grote collectie van meer dan 30 paar dansschoenen.
Als het moet, kan het ook zonder schoenen, zoals hier bij vrienden in Buenos Aires
Ik ben mijn schoenen
Een aantal jaren geleden was ik zes maanden in New York voor werk.
Thuis in Amsterdam werd ik gemist door mijn echtgenoot en tangopartner.
Op een dag zette hij mijn tangoschoenen op een rij langs de zitkamermuur, waar hij ze kon bekijken, aan me denken, zich kon voorstellen dat wij samen dansten en zich kon verheugen op mijn terugkeer.
Gif-groene monsters met hun prooi. Maar wat zijn die monsters mooi... Zucht.
Ajjj, mijn voeten
Maar mijn passie voor tango - en vooral voor tangoschoenen - heeft zijn tol geëist. Mijn voeten gaan bergafwaarts. Door het dragen van te hoge hakken en het zo vele uren dansen op de bal van mijn voet, wat de tango verlangt, zijn mijn voeten gaan protesteren.
Mijn tango-vrienden adviseerden mij om een orthopedische chirurg te bezoeken, gespecialiseerd in voeten van dansers. Enkele weken later, bevind ik me in zijn wachtkamer. Een jonge vrouw met het ranke lichaam van een balletdanseres loopt op krukken, haar rechtervoet in een orthopedische schoen. Ze wankelt en is zenuwachtig. Na tien minuten bij de chirurg, komt ze terug en huilt stil, tranen stromen over haar wangen.
Bij mij is de chirurg terughoudend. 'Doe deze operatie niet, tenzij je echt niet meer kan lopen.'
Het is beter de feiten onder ogen te zien. Mijn jonge voeten komen nooit meer terug.
(San Roman in Alicante is optimistischer met hun minder invasieve operaties, red.)
Still going strong
Nu draag ik schoenen op maat. Ze zijn anatomisch ontworpen door iemand die voeten begrijpt. Ik ben dolgelukkig met mijn schoenen, waarmee ik weer uit de voeten kan.
Veel van mijn oude schoenen heb ik weggegeven. Als ik ze soms op de salon voorbij zie komen, overkomt me een zekere melancholie.
Maar met gracieus stoïcisme aanvaard ik mijn lot. Ik zal blijven dansen tot mijn laatste snik.