Taxidansen, fenomeen met een geheimzinnige zweem
In de lage landen komt taxidansen nauwelijks voor, hooguit op de benefietsalon
Tango for Life te Antwerpen.
In Buenos Aires zijn Taxidansers een bekend, zij het niet wijd en zijd verspreid fenomeen. Tangodansers die zich laten betalen door vooral buitenlandse tangodames, om samen in de tangosalons te dansen. Je herkent ze meteen. Ze zitten standaard aan de tafels die voor de stelletjes zijn gereserveerd en ontwijken elke mirada en cabeceo, behalve die van hun uitgaanspartner. Taxidansers verhuren hun lichaam om danspartner voor een avond te zijn. Een tango-escortservice. Niet minder en niet meer. Of ligt het anders?
Een geheimzinnige zweem
Pablo, een halverwege veertiger, is zo’n taxidanser. Hij leeft er van, sinds eind 2001 de grote crisis toesloeg. Hij was architect en raakte, net als zovelen, van de ene op de andere dag werkeloos. Hij was al regelmatig in de salons te vinden, sprak goed Engels en toen hij ontdekte dat de toeristenstroom aantrok, bood hij zich aan als taxidanser. Hij strooide met kaartjes in tangohotelletjes en mond-tot-mondreclame deed de rest.
Wat begon als een overlevingsstrategie werd zijn nieuwe beroep. Gemiddeld twee of drie keer per week trekt hij zijn nette pak aan en begeeft zich naar een gehuurde studio, waar hij op zijn klant wacht. Hij ontvangt haar met een glas prosecco en oefent wat pasjes met haar om het niveau in te schatten. Eventueel geeft hij wat tips aan aanwijzingen. Daarna rijden ze samen naar een van de vele salons en dansen daar tot het ochtendlicht doorbreekt. Dan brengt hij haar weer netjes met een taxi terug.
De mannen van achttien tot tachtig
Wie zijn die mannen die zich als taxidanser in laten huren? Pablo is een oudgediende in deze sector die zich inmiddels een bescheiden plaats in het toeristische aanbod van de stad heeft veroverd. ‘De mannen heb je in allerlei soorten en maten,’ zegt hij. ‘Je hebt er jonge ambitieuze gasten tussen zitten. Sommigen willen snel en veel geld verdienen, anderen doe het voor de fun. Je hebt ook de oude milongueros die zelf ooit nog met tickets hebben gewerkt om met vrouwen te mogen dansen. Nu verdienen ze wat bij, als aanvulling van hun pensioen. Dat is voor hen een groot verschil, heel vroeger verdienden alleen vrouwen eraan, nu de mannen ook. Sommigen werken als kleine zelfstandige, anderen hebben zich bij een bureau aangemeld.’
'Maar er is een zorgwekkend kwaliteitsverschil binnen de beroepsgroep', waarschuwt hij. ‘Er zijn nu zelfs de tangoleerlingen die hun slag proberen te slaan. Of taxidansers die helemaal niet kunnen dansen, althans niet volgens de norm die in Buenos Aires wordt gehanteerd.’
Pablo heeft de tango geleerd in een tijd dat je als leider niet eens de dansvloer op mocht, als je niet eerst op les aan de maestro had bewezen dat je het kón. Dat kostte minstens een paar jaar, geheel volgens het Cruijffiaanse principe van trainen, trainen, en nog eens trainen.
Het zijn voornamelijk mannen die zich verhuren, lijkt het. Hoewel, er is wel het verhaal van een belangrijke Amerikaanse filmproducent - nee, namen noemt Pablo niet - die al tien jaar tango danste maar een vraagvrees op de dansvloer had ontwikkeld. Hij kwam desondanks naar Buenos Aires en huurde een vrouwelijke taxidanser. Ze hielp hem over zijn angsten heen, gaf hem overdag les, danste de nachten met hem door en het eind van het liedje was dat hij haar na een paar maanden een ticket naar Los Angeles stuurde. Nu zijn ze een stel.
Muurbloempjes en snelle dames
Over zijn vrouwelijke clientèle heeft hij ook een gevarieerd verhaal: ‘Ze komen vooral uit de USA, Canada, Australië, Duitsland en Frankrijk. Vaak alleenstaand. Maar soms ook in groepen. Dan dans ik de hele avond met een clubje van vijf dames. Ik krijg vooral vrouwen die nog niet goed genoeg dansen om het in de salons te redden. Zitten ze in de salon alleen maar langs de kant te wachten, of nog erger, dan moeten ze met mannen dansen die er ook geen hout van kunnen. Dan huren ze mij in.
Taxidansen als mantelzorg
En dan is er ook het verhaal over Clarence, een vrouw van rond de zestig uit de oerdegelijke Brits middenklasse. Ze had een droom om ooit in de salons van Buenos Aires te dansen.
‘Dat was haar romantische ideaal,’ vertelt Pablo. ‘Maar ze danste hooguit ballroomtango. Tot ze kanker kreeg en hoorde dat ze snel dood zou gaan. Toen heeft ze een ticket naar Buenos Aires geboekt. Om die droom waar te maken.’
Pablo werd voor de hele periode, twee weken lang, elke avond ingehuurd. Hij gaf haar een crashcourse Argentijnse tango in zijn studio. Hij bracht haar naar de Confitería Ideal, naar Canning, naar Niño Bien, alle grote salons. Ze danste elke avond haar romantische droom.
‘Ze ging intens tevreden terug naar Londen,’ zegt hij. ‘Na vier weken kreeg ik een overlijdensbericht van haar man.’
Maar er komen ook goede danseressen bij me. Vaak hebben die te weinig tijd om met vallen en opstaan de tangowereld te leren kennen en een bekend gezicht in de salon te worden, zodat ze door de vaste dansers worden gevraagd. Ze willen snel aan de bak. Hun vakantie is óók quality time.’ Die avond is hij bijvoorbeeld gereserveerd door een advocate uit Genève. ‘Ze heeft maar één week en ze heeft geen zin om af te wachten of ze überhaupt aan het dansen komt. Met mij is ze van minstens twintig tanda’s per avond verzekerd. En morgen weer. Ze heeft voor de hele week betaald.’
De tarieven variëren tussen de vijftien en dertig dollar per uur Verder is het een kwestie van vraag en aanbod, benadrukt hij. 'Je koopt mijn kwaliteit als danser, als kenner van de tango-etiquette, als gids in de wereld van de salons en als gezelschapsheer, dus…’ hij heft zijn handen, ‘wat is het verschil met een geheel verzorgde excursie van een reisbureau?’
En de inwoners van Buenos Aires, stoort het ze dat hij geld verdient aan hun werelderfgoed, de tango? ‘Nee, maar zelf zullen ze niet gauw een taxidansers inhuren. Ze gunnen ieder het zijne, ze weten ook wel dat elke peso welkom is. Maar voor zichzelf houden ze liever de schijn op dat ze geen geld hoeven te betalen om te kunnen dansen, ze verstaan de kunst namelijk…’Hij grijnst er ironisch bij.
Alleen tango of meer?
Goed, tot zover is taxidansen een zakelijke transactie. Maar nu graag met de billen bloot. Blijft het bij dansen of gebeurt er meer? Pablo lacht wat ongemakkelijk. Over zijn collega’s zal hij niet roddelen maar in zijn algemeenheid komt het weinig voor. Vermoedt hij.
‘Ach, het zijn goed bewaarde geheimen. Ik ken minder bekwame tangueros die graag in bed compenseren wat ze op de dansvloer te kort schieten, maar het is niet de regel… tenzij de vrouwen het erop aansturen natuurlijk. Dat kan nog knap lastig worden, want sommige bureaus ontslaan een taxidanser meteen zodra hij verder gaat dan de rand van de dansvloer.’
En hijzelf?
‘Ik ben gescheiden en heb geen vaste vriendin,’ zegt hij kort. ‘Ik ben vrij. Dus als het klikt, wie zal het zeggen?’